Vlieland 2013, een weekend om nooit te
vergeten.
Als je al 28 keer naar Vlieland bent geweest
dan hoor je echt wel tot de Die Hards die weten hoe het op zo'n weekend toegaat,
maar.... blijkbaar bestaat er nog een onbekende niet te voorspellen 29e variant
van "een weekend volleyballen op Vlieland".
Open staan voor deze variant deed mij ook nu
weer ontdekken en beseffen dat je in het leven maar weinig kunt sturen, omdat
elk moment van het leven zijn eigen dynamiek kent.
In de aanloop van wat een mooi weekend
Vlieland dreigde te gaan worden, bleek de een na de ander zich, om steeds weer
een andere goede reden, niet aan te melden.
Dat verraste mij aanvankelijk zeer, gezien de
onbetaalbare jaarlijkse genoegens die ons elk voorgaand jaar toch steeds ten
deel vielen bij overgave aan de genoegens van het eiland.
De groep die uiteindelijk naar de Parel der
Wadden vertrok betrof de crème de la crème van Arnhem en wijde omstreken, vanzelfsprekend
zwaar geselecteerd op uithoudingsvermogen, sociale vaardigheden en strijdlust.
Kon je in voorgaande jaren nog kiezen voor 1
van de vele kleinere in alle richtingen van het eiland uitwaaierende groepjes;
de 15 dapperen die nu het ruime sop verkozen vonden slechts zeer weinigen van
hun "vaste"groepjes uit voorgaande jaren.
Communicatieve vaardigheden werden vanaf het eerste
kop koffie op de boot uitgetest en opvallend was dat al snel bleek dat het gezelschap
nieuwe stijl 2013 zich kon meten met welke groep uit voorgaande jaren dan ook.
Na aankomst op de vaste wal van het los liggend
eiland gingen we uiteraard eerst naar Torenzicht, om onze gastvrouw en -heer te
begroeten en dat leek alsof het gisteren was dat we ze voor een heel jaar achter
hadden gelaten.
Tot zo ver niets veranderd zou je zeggen.
Maar: gaan we fietsen naar West end of gaan we
gelijk maar op een terras zitten was in elk geval voor mij een geheel nieuwe
keuzemogelijkheid.
En.....het werd het terras en ik kan zeggen
dat ik geen moment de fiets, klimmen op schelpenpaden, paal 13, paddenstoel
ANWB 2563, scholeksters, rotganzen, lepelaars en de noordoosterstorm die ons
alle voorgaande jaren had gegeseld heb gemist, evenmin als de als vluchthaven
dienende duinpan die onderkoeling en afsterving zo veel als mogelijk uitstelde
wat, gezien onze sterke overlevingsdrang en hoop op verlossing, alle voorgaande
jaren steeds succesvol bleek.
Het terras ergens aan de noordzijde van het
eiland bleek een goede plek te zijn.
Na verschillende versnaperingen, waarin
alcohol goed verstopt leek, bleek aan het eind van ons verblijf dat de kleur op
onze gezichten, een heftige tint rood had opgedaan.
Normaal niet zo'n punt, maar overdreven voor
het begin van fraaie vooruitzichten op meer stralende momenten.
De tweede boot deed velen spoeden naar de
haven om de laatsten te begroeten, waarmee wij het dit weekend mochten stellen.
Dat klinkt negatiever dan het bleek te zijn.
We bleven elkaar waarderen tot het laatste uur
van de zondagmiddag, waarop wij weer ruw uit elkaar werden gedreven.
Want:
Behalve het toernooi op de zaterdag, lastig
voor diegenen die hier niet aan mee konden doen, bleek de maaltijd op vrijdag
en zaterdag een lange tafel met ons allen mogelijk te maken. Geen
afscheidingsgroeperingen creëerde toch wel een fraaie sfeer en die hielden we,
terug kijkend op Vlieland 2013, heel lang vast.
Voor het overige? Ach......was het maar weer
Vlieland 2014, want ik heb gehoord dat diegenen die dit jaar niet konden gaan
zich weer graag aansluiten en dus....van harte welkom.
Peter Zandbergen, oktober 2013, dus beter
later dan geen "geschiedschrijving Vlieland 2013".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten