Vlieland 2018

Vlieland 2018, dat was niet raar, dat was heeel bijzonder

De aanloop naar dit volleybalfestijn kende enige hobbels, maar de afloop hiervan was heel bijzonder.

Waarom? Het is toch een feestje om naar dit prachtige eiland te mogen gaan, te mogen genieten van de zeelucht, de duinpannen, de sterke drank, de discussies en de disco en alle zorgen even voor een paar dagen in de ijskast te zetten en  niet te vergeten te ballen op het 38e Vlieland Volleybaltoernooi.

Hier is de story van 6 goedwillende, enthousiaste, vrolijke EAVV-gangers die het aandurfden om onze recreantenclub te mogen vertegenwoordigen op een sterk bezet (haha) toernooi waarbij het voor sommigen van ons al moeilijk genoeg was om de volleybal te onderscheiden van het glas rode wijn.

Uiteraard begon de vrijdag voor mij zoals altijd vroeg, alleen om 5 uur opstaan, om te gaan douchen en te ontbijten, dat is wel een beetje veel gevraagd, maar goed de afspraak was om Ricks op te halen en voordat je zijn residence hebt gevonden aan de zuidelijke rijnoever, heb je er al een dagtaak opzitten.

Gelukkig had Jos dezelfde taak, alleen dan aan de noordelijke kant van onze mooie(?) stad.

En zo gingen dus 5 recreatieve ballers op pad, goedgemutst en geheel uitgeslapen en voor degenen die nu denken waar is nummer 6, nu die kwam uit Luxemburg met de trein (ook vertrokken tegen zessen) en voegde zich na een kotsmisselijke tocht met de snelboot ‘s middags bij ons op het eiland. Wat een reis, maar Guido hield woord en daarvan heeft hij zeker geen spijt gekregen.

Mag ik je even voorstellen, de 6 globetrotters uit Arnhem, Velp en Duiven.

We beginnen bij Miranda, onze rockster van vorig jaar, dit jaar ook soms DOWN UNDER, maar altijd uitgeslapen (hoe is dat mogelijk) als het op discussiëren aankomt en eerlijk gezegd, deze dame staat haar mannetje.

Onze tweede dame is Petra, jawel de oude natuurlijk, zij is de stroop tussen de wafels (lekker hoor ‘s morgens vroeg op de boot) en weet met haar aanstekelijke lach de sfeer erin te brengen.

Jos, onze calculator en tekenaar, altijd handig als je boodschappen moet doen, hij weet waar alles staat (van tevoren de bouwtekeningen gelezen natuurlijk) en maakt het nog gereed ook.

Fantastisch, wat een chef-kok, en wat zal zijn vrouw hem lief aankijken als hij zo nu en dan de maaltijd klaarmaakt, overigens deze sterrenkok woont ergens op de Paasberg, adres blijft geheim anders kan hij straks niet meer genieten van zijn vrije vrijdag!

Ricks, mense kindere, wat kan die kerel ouwehoere (op zijn Velps gezegd).
Tijdens de heenreis ben ik werkelijk geheel ondervraagd, uiteraard op een zeer gezellige manier, maar ja we reden wel verkeerd bij Sneek en toen Ricks zei dat we het beste maar over Leeuwarden konden rijden, begon ik werkelijk te twijfelen aan zijn verstandelijke vermogens, maar er is zoals altijd wel een persoon die weet hoe Nederland op de kaart staat.

Guido, onze IT-specialist die tijdens het toernooi tot grote hoogte groeide (kan ook niet anders met zijn lengte) en daarna ons werkelijk van onze vrijdag nachtrust heeft beroofd door tot 3…….uur gezellig met Miranda te speechen, drinken en ook nog eieren met spek te bakken.

Dankzij onze ietwat gehorige tussenwandjes in huisje de Meerpaal, konden sommigen niet slapen en dat resulteerde in  een 6e plaats op het toernooi (of konden we niet beter?).

Last but not least Wim, die sjouwde werkelijk altijd achter de groep aan, delegeren heet dat op zijn Velps, was het meest uitgeslapen ‘s morgens en kletste maar raak.

Eigenlijk waren we met zeven man, want Jos Berntsen hoort er toch echt wel bij. We hebben hem weer moeten helpen in het veld, jammer genoeg niet daarbuiten want hij had weer een harem van vrouwen (wel iets op leeftijd) rondom zich verzameld, maar daar had hij geen hulp bij nodig!

Ook onze eieren ‘s nachts waren goed aan hem besteed en we kregen hem niet uit ons huisje, mede door de drank maar vooral omdat er bij ons 3 dagen gelachen, gelachen en gelachen werd.

Volgend jaar slaapt hij dus bij ons, ik verheug me er nu al op, ook vanwege het feit dat we hem dan droppen bij Ricks op de kamer welke ‘s nachts het idee geeft van een fabriekshal vol met ronkende motoren.

Kortom, na het samenkomen van deze mensen kon de reis beginnen.

Nadat de boot aangemeerd was in de haven hebben we onze fietsen gehaald bij Ricks, want hij had de korting geregeld, dat zei hij, maar de kranten stonden vol met kortingsbonnen, nu weten we in ieder geval wel welke pagina Ricks altijd leest, en we gingen aan de inkoop.

Gelukkig hebben we dan een paar dames die verstand hebben van wijnen (ik heb er nu nog last van) en een enkele heer die zelfs de frietjes niet kon vinden, maar ja deze slaapt ook de hele dag!!

Daarna het strand op en daar hebben we de titel te horen gekregen van de roman die onze schrijfster Miranda zelf gaat publiceren.

Vergeet niet straks deel te nemen en in te schrijven op haar crowdfunding actie die in mei van start gaat en vraag vooral niet of ze iets wil voorlezen uit eigen werk, ten eerste omdat dit in het English geschreven is maar ook omdat de voordracht en de nabespreking UUUUUren gaan kosten en deze kun je beter aan het lezen van haar boek besteden.
Commercieel zeg ik dus: KOOP DIT BOEK!!!

De foto’s op de site zeggen straks alles. Miranda heeft ons ook geleerd creatief met schelpen om te gaan.

Daarna, jawel het duinpannetje (op verzoek van Petra). Gelukkig scheen de zon en de wind deed de rest, snurken dus.

Nu kwam het moeilijkste gedeelte van de reis, het nemen van een borrel en daarvoor hadden ze speciaal voor ons een strandpaviljoen neergezet. (Wel aardig, alleen ze wisten niet dat wij een chef-kok in ons midden hadden en dus goed moesten koken, maar daar kwamen we zaterdagavond pas achter.)

Nadat wij het huisje, zeer oud maar oergezellig en geheel uitgerust met de modernste technieken hadden ingeburgerd, kwamen de flessen, toast met tapenades, chips en noten op tafel en onder het genot van 70 jaren muziekjes, het branden van de open haard (een pluim voor Guido die ook was gearriveerd) en de aanwezigheid van 6 zeer vrolijke mensen, werd deze middag een beproeving voor de lachspieren.

Petra en Jos maakten het avondeten gereed na een paar uur en onder het genot van een paar wijntjes gingen we aan tafel vrolijk verder, uiteraard genietend van het heerlijke eten van Jos , onze chef-kok.

De rest van de avond vloog voorbij en voor dat je het wist was het middernacht, hoewel dit voor Miranda en Guido helemaal geen reden was om naar bed te gaan, en de verhalen die die 2 hebben gedeeld zijn niet bestemd voor publicatie, om maar even in de termen van onze schrijfster te blijven.

Dag 2, de moeilijkste.

Al vroeg was ik op om koffie te zetten, de tafel te dekken en ik besloot op mijn tocht door de Main Street van Vlieland nog even wat croissantjes en koeken te halen.

Daarna eerst een ochtendwandeling en ik besloot de hardlooproute van Jos te nemen, maar ja, hardlopers zijn vaak doodlopers en ik besloot al snel terug te gaan naar ons huisje achter het doodlopende veld(kerkhof).

Om 10 uur gingen we na een (alweer) gezellige maaltijd naar de sporthal op de fiets en jawel hoor, de mensen die er het meest zijn geweest rijden nog steeds verkeerd en zo geschiedde het dat de eerste wedstrijd bijna moest worden uitgesteld.

Het toernooi verliep voorspoedig, moesten vaak als een bijenkoning(in) de Deventer bijtjes helpen en dat had toch weerslag op ons spel, hoewel………………….was het niet te gezellig gister?

Uiteindelijk speel je dan het toernooi dodelijk vermoeid uit en weet je niet hoe snel je weer naar de douche en borrel toe moet, Oh ja, Petra kwam ons nog aanmoedigen, bedankt Petra, maar buiten je gezelligheid om hielp het niet veel.

Na een middagdutje en douche gingen we met enige tegenwind goedgemutst naar het strandpaviljoen voor ons diner en daar kunnen we kort over zijn.

De kaart oogde goed, het eten was al veel minder en de bediening deed alles in vijven. Om niet aangeklaagd te worden heb ik de naam van deze bijzondere eettent maar even weggelaten.

EN NU NAAR DE DISCO, maar helaas we waren veel te vroeg. Dan maar een strandwandeling in het donker met glitterend plankton op het strand en veel sterren aan de bewolkte lucht. We hebben ze bewust niet geteld want anders hadden we de disco gemist.

Over de disco hoef ik jullie, zeer doorgewinterde Vlielandgangers niets te vertellen. Het blijft zeer leuk en jammer genoeg waren er enige geluidsboxen defect waardoor er gedanst werd in een zeer kleine donkere ruimte, voor sommigen tijd om eens goed uit te pakken en gelukkig was Bob er niet bij, want die blijkt in het verleden nogal ruim zwaaiend de dansvloer over te zijn gegaan (inside info).

Lekker bier en gezellige dames maken zo’n avond tot een hoogtepunt van een Vlielandreis, maar ja wij hadden er al een paar achter de kiezen.

Traditioneel worden er dan ‘s nachts eieren met spek gebakken. Uiteraard wilden wij deze traditie niet doorbreken en Petra zorgde goed, ik geloof samen met Guido, voor onze inwendige mens, uiteraard zat onze 2e Jos er ook bij en ik geloof dat hij het naar zijn zin had (foto s verhullen niets).

Dag 3, de verlossende.

Alweer een goed ontbijtje met veel lol, van tafel af lopende eieren (het was een uitloopochtend) en goede anekdotes.

Dan nu snel het huisje schoonmaken en met vereende krachten stonden we na een half uur al buiten, op naar de vuurtoren, want deze was opengesteld voor bezichtiging.

Harstikke leuk en interessant en de wandeling erna bracht ons langs het kerkhof, de bekende plasbomen en niet te vergeten de royale villa’s aan de wegkant met de bordjes verhuur erop. Niets duidde op een saaie dag en dat werd het dan ook niet. Bij het huisje stonden de fietsen al ongeduldig op ons te wachten voor een roadtrip naar Camping Stortemelk met bijbehorende kroeg/kantine.

Na de koffie met toast te hebben genuttigd maakten we een prachtige strand- c.q. duinwandeling langs de camping met uitleg van Ricks over het ontstaan van de camping en de bezetting van de velden, tenten, kleedruimten en WC-bakken (jaja).

Een zeewind en een beetje zonneschijn zijn voor deze groep meer dan genoeg geweest om er samen een geweldig weekeinde van te maken.

Uiteraard aten we pannenkoek en poffertjes en ik moet zeggen, mijn leesbril staat je goed Petra.

Op het geluid van de kabbelende zee vertrokken we naar de haven en wachtten we nog even in alle rust (maar iets gestrest) op Jos Berntsen en compaan zodat we alle fietsen weer konden inleveren en onze borg terugkregen.

Samen uit, samen thuis, dit hebben we letterlijk volgehouden tot aan de parkeerplaats, waar onze vehicles geparkeerd stonden om ons weer naar huis te brengen.

Dit weekend, voor de 38e keer alweer, was niet raar maar wel heel bijzonder.

6 verschillende mensen die na 3 dagen 1 groep waren, een beetje raar? Oh nee wel bijzonder.

Geen fietstocht naar het oude Posthuis, geen cranberrygebak en geen klootschieten, raar? Nee hoor, wel bijzonder.

Geen Torenzicht, geen Doniahuis en grote slaapzaal of luxe kamer. Raar? Nee hoor, maar wel bijzonder.

Maar wel een lief klein juttershuisje, gezellig en lekker ouderwets, goede bedden en voorzien van alle gemakken.

Maar wel het toernooi spelen, oude verhalen ophalen en vrienden en medesporters die ons ontvallen zijn in onze gedachten terug laten komen.

Maar wel gezellig borrelen, fietsen, jutteren en duinpannen.

Dit alles is niet raar, maar wel bijzonder en dit maakte deze Arvevo recreantengroep tot iets bijzonders.

Ik wil Petra, Miranda, Jos, Ricks en Guido bijzonder bedanken voor het werkelijk fantastische weekeind dat ik met jullie heb mogen beleven en hoop dat we volgend jaar weer kunnen gaan, eventueel met iets meer mensen maar ook al zou de groep klein blijven dan vind ik dat niet erg, want het zijn de noten die de muziek maken en wij hebben ervoor gezorgd dat de klank goed was.

Tot volgend jaar, op naar de 39e editie van het Vlieland Volleybal toernooi en met de wetenschap dat het 40e het laatste zal zijn, zeg ik,

KOM OP, VOLGEND JAAR GAAN WE ERVEUR!  Groet WIM.