Vrijdag

Lucht en water waren geschilderd met hetzelfde blauwgrijs. De meeuwen lieten zich kalm meezuigen door de luwte achter de grote blauwe uitlaten. Hun gekrijs kwam nauwelijks boven het geluid van de dieselmotoren uit. De meeste mensen zaten onderdeks maar een enkeling trotseerde de nog koude voorjaarswind en bleef aan dek en tuurde naar de vaagwitte streep die lucht van water scheidde. Grijze stippen bleken dichterbij zeehonden te zijn. Nog even de Noordzee aanraken en dan waren we op Vlieland.

Gisteren stond in de krant het levensmotto van Jonas Jonasson: doe nooit opnieuw wat je al eerder hebt gedaan. Onze jaarlijkse Vlielandreis is het tegenovergestelde van dit motto: doe alleen maar wat je al eerder hebt gedaan en verander zo min mogelijk. Soms leiden gedwongen veranderingen tot verrassende inzichten; het is helemaal niet nodig om met zessen boodschappen te doen waarvan een de managementtaken op zich neemt. Met zijn tweeën door de Spar rauzen levert minder stress op en gaat sneller.

Oost-Vlieland breidt zich gestaag uit. Onze vaste duinpan wordt al bedreigd door nieuwbouwhotels, maar gelukkig trekt de duinmier die mijn rug verkent zich daar niks van aan. Het wordt tijd om de verloren slaap van vannacht in te halen. Het hielp niet dat ik de wekker op zaterdag had gezet terwijl we vandaag om zes uur zouden vertrekken. Tussen de stilte klinkt het snurken van mijn reisgenoten, het verre gedreun van oefenende F16s en het voorzichtige fluiten van vroege vogels.