Vlieland 2012 20 t/m 22 april

Het eiland bestaat nog en ook het jaarlijkse volleybaltoernooi. Geweldig dat ik weer mee mag. Vorig jaar had ik geen idee wat me te wachten stond en nu, met dank aan het Vlieland reisplan, wist ik het precies, dacht ik. Om het noorden te bereiken diende allereerst de kwestie van het vervoer opgelost te worden. De bijdehante lange man wilde wel mee rijden. Nu bleek dat ik zou rijden ging ik van Noord via Zuid naar Velp samen met de gedistingeerde heer en praatjesmaker op weg naar de provincie met de grootste oppervlakte van land en water, onder het genot van eierkoeken, chocola en ontbijtkoeken. Wie was er toch de koffie vergeten?

Harlingen baadde zoals gewoonlijk in zonlicht en colonnes reistassen met kleurrijke begeleiders begaven zich richting vertrekhaven. Wel handig om het papieren ticket uit de auto te halen want de Ms Vlieland is nog niet zo modern dat de barcode op een telefoon gescand kan worden, wat toch minstens een aantal bomen per jaar kost. Zij vertrok met aan boord Arvevo’s vroege vogels. Hoewel ik dacht iedereen te kennen doken ineens nieuwe gezichten op; wat een leuk stel. Na de welverdiende eerste koffie woei bovendeks de wind, brandde de zon de eerste kleur op mijn gezicht en lagen de zeehondjes nog steeds op de uitkijk naar hun meerdaagse entertainment.

Met de wind in de rug bereikten fietsen met opzittenden Torenzicht dat na maanden van stilte de aangewaaide gezelligheid omarmde. Na overleg over en weer namen vijf dames alsnog de grootste kamer in beslag en kon dame zes van de luxe van een eenpersoonskamer genieten. Nu de voederploeg zich gestort had  op de eerste levensbehoefte was ik vrij voor dat waar ik vorig jaar niet aan toe was gekomen: winkelen. In gezelschap van een gedistingeerde heer en de guitige vrolijkheid zelve werden sudokoboekje, cranberry thee, keutels, aansteker, t-shirt en koelkast magneet aangeschaft.

De slopende route over de grintpaden door de duinen naar het Posthuys, schuilend voor de druppels onder een informatiebord en even bijkomend op de uitkijk over de Noordzee, bleek achteraf gezien de moeite waard en de geitenkaas kroketten waren om te smullen. Een wandeling door de Kroonspolders, een broedplaats voor vlinders, mondde uit in een ontmoeting met de in het duinpan gelegen reisgenoten. Asfalt met rugwind en binnen 10 minuten was het gezelschap terug op het terras alwaar de tweede bootlichting ook de eindbestemming had bereikt. Groeten, kennismaken, praten, kletsen, chips, drank, BBQ en wandeling waren de inleiding voor het slotstuk van de avond: de klaverjas overwinning van de dames 2-1.

Het kletsen van de regen wekte mij uit een diepe slaap en na een stevig ontbijt haastte iedereen zich gebukt onder het vallende water naar de sporthal. Droog en warm kon er fanatiek en soms wat minder gespeeld worden. Invallen bij de heren bekortte de wachttijd tussen wedstrijden en als ik af en toe een bal keihard bij de tegenstander op de grond mep weet ik weer waar de passie voor de sport vandaan komt. De juichende supporters zijn hierbij onmisbaar. De prijsuitreiking in de tuin van de sporthal waar inmiddels de zon weer was doorgebroken leverde de vierde, derde en derde prijs op en Deventers die graag voor een volleybal toernooi of wat cultuur naar het Arnhemse willen komen.

Een verrukkelijke vega macaroni maaltijd gevolgd door het nieuws dat iedereen zich zal herinneren. “Waar was jij tijdens de val van het kabinet?“ “Op Vlieland”. Er werd gespeeld, gelezen, gewandeld  en geluierd totdat het eindelijk tijd was om de disco te bezoeken. De man met de hoed, nu zonder hoed en nog meer volk, bevolkten  de dansvloer en het spijkers slaan gaf veel vertier. Niet-dansers konden toch dansen en jong en oud dansten op Eric Clapton. Vroeg in de ochtend vertrokken de laatsten uit het Seeduyn om zich te voegen bij het gebakken eieren etend gezelschap thuis. De zondag werd benut voor uitslapen, het ophalen van verloren voorwerpen in de sporthal, een strandwandeling, koffie met cranberry gebak in het Badhuys, relaxen in het duinpan en lunchen in Zeezicht.

Dat ik dacht dat een weekend Vlieland voorspelbaar is, is mijn denkfout. Hoewel jaarlijks terugkerende rituelen niet uitgesloten kunnen worden (vervoer, voedsel, overnachten, sporten, entertainment) is de manier waarop de aaneenschakeling van gebeurtenissen plaatsvindt en het gezelschap waarin ik mij bevind en de gesprekken die volgen zo prachtig en bont dat ik me heel goed kan voorstellen dat 50 jaar Vlieland gehaald gaat worden. Peter (3x), Monique (2x), Carla, Ingrid, Irene, Bob, Han, Marc, Ed, Els, Henk, Willem, Ricks, Jos, Arnold, Gert, Gerrit, Jan Siert, Anne Marie, Elbeth, Harrie en Petra; BEDANKT!

Liefs,

Miranda